
Inner-mongolia เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน
1. ข้อมูลทั่วไป
ที่ตั้งและพื้นที่
เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของประเทศจีน โดยจะอยู่ระหว่างเส้นลองจิจูด 97 องศา 12 ลิปดา ถึง 126 องศา 04 ลิปดาตะวันออก และละติจูด 37 องศา 24 ลิปดา ถึง 53 องศา 23 ลิปดาเหนือ
ทิศตะวันออก ทิศตะวันตกและทิศใต้มีพรมแดนติดกับมณฑลต่าง ๆ รวมทั้งสิ้น 8 มณฑล ได้แก่ มณฑลเฮยหลงเจียง จี๋หลิน เหลียวหนิง เหอเป่ย ซานซี ส่านซี มณฑลกานสู และเขตปกครองตนเองหนิงเซี่ย ส่วนทิศเหนือติดกับประเทศมองโกเลียและประเทศรัสเซีย
เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน มีพื้นที่ทั้งหมด 1,183,000 ตารางกิโลเมตร โดยคิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 12.3 ของพื้นที่รวมทั้งประเทศ โดยมีพื้นที่ใหญ่เป็นอันดับสามรองจากเขตปกครองตนเองซินเจียง และเขตการปกครองตนเองทิเบต มีระยะทางจากทิศตะวันออกไปยังทิศตะวันตกรวม 2,400 กิโลเมตร และระยะทางจากทิศเหนือไปยังทิศใต้ 1,700 กิโลเมตร มีชายแดนติดกับประเทศรัสเซียและประเทศมองโกเลียคิดเป็นระยะทางกว่า 4,220 กิโลเมตร

พื้นที่ภูมิประเทศของเขตปกครองตนเองมองโกเลียในประกอบด้วยพื้นที่ราบสูงร้อยละ 53.4 พื้นที่ภูเขาร้อยละ 20.9 พื้นที่เนินเขาร้อยละ 16.4 และแม่น้ำและทะเลสาปร้อยละ 0.8
พื้นที่ของเขตปกครองตนเองมองโกเลียในนอกจากพื้นที่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้แล้วส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ราบสูง พื้นที่ราบสูงที่สำคัญได้แก่
- ที่ราบสูงถัวเปยเอ๋อ
- ที่ราบสูงซีหลินกัวเล่อ
- ที่ราบสูงอาลาช่าน
- ที่ราบสูงเอ้อเอ๋อตัวซี
โดยมีความสูงจากระดับน้ำทะเลโดยเฉลี่ย 1,000 เมตร พื้นที่ทางทิศตะวันออกเป็นทะเลทรายปาตาจี๋หลิน และทะเลทรายโกบีซึ่งกินอาณาบริเวณชายแดนบางส่วน
ในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน ประสบปัญหาในด้านสิ่งแวดล้อมอย่างมาก การใช้พื้นที่โดยไม่คำนึงถึงสิ่งแวดล้อมได้ส่งผลให้มองโกเลียในประสบกับปัญหาต่อเนื่องตามมา อาทิ
- ปัญหาฝนไม่ตกต้องตามฤดูกาล
- ปัญหาการกัดกร่อนของลมทะเลทราย
- ปัญหาการเหือดแห้งของลำน้ำ
- ปัญหาการขยายตัวของพื้นที่ทะเลทราย
ซึ่งปัญหาการขยายตัวของพื้นที่ทะเลทรายนั้น ปัจจุบันรัฐบาลได้ให้ความสำคัญกับปัญหาดังกล่าวเป็นอย่างมาก เนื่องจากพื้นที่ทะเลทรายได้ขยายวงกว้างออกไปครอบคลุมพื้นที่กว่าร้อยละ 60 ของเขตปกครองฯ ในแต่ละปี พื้นที่ทะเลทรายจะขยายกว้างออกไปโดยเฉลี่ยมากกว่า 67,000 เฮคเตอร์ การขยายตัวของพื้นที่ทะเลทรายก่อให้เกิดลมพายุทราย ซึ่งพายุทรายทำให้ลำน้ำต่าง ๆ ภายในเขตปกครองฯ ตื้นเขิน เกิดเป็นวงจรที่ส่งผลต่อความแห้งแล้งของพื้นที่ต่อไป ทั้งนี้ แม้ทางรัฐบาลได้ออกมาตรการต่าง ๆ เพื่อฟื้นฟูพื้นที่ที่ประสบปัญหาดังกล่าว โดยได้เริ่มดำเนินการควบคู่กับนโยบายการพัฒนาภูมิภาคตะวันตกของจีนตั้งแต่ช่วงปี 2542 แต่ก็ยังไม่ประสบผลสำเร็จเท่าใดนัก
ทรัพยากรสำคัญ
ที่ราบสูงเอ้อเอ๋อตัวซีซึ่งอยู่ทางทิศเหนือของเขตปกครองตนเองมองโกเลียในเป็นพื้นที่ที่มีการทับถมของตะกอน ทำให้มีความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรแร่ธาตุมาก โดยเฉพาะถ่านหินและน้ำมัน
ปัจจุบัน มีการค้นพบทรัพยากรแร่ธาตุมากกว่า 120 ชนิด เป็นทรัพยากรแร่ธาตุที่ทำการสำรวจปริมาณแล้ว 78 ชนิด ในจำนวนนี้ มี 42 ชนิดที่มีปริมาณมากจัดอยู่ใน 10 อันดับแรกของประเทศ โดยเฉพาะถ่านหิน มีการค้นพบถ่านหินในพื้นที่ทั้งหมดกว่า 100,000 ตารางกิโลเมตร โดยมีการขุดสำรวจแล้วเป็นปริมาณกว่า 240,000 ล้านตัน คิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 25 ของปริมาณถ่านหินที่ผลิตได้ทั้งประเทศ และมากเป็นอันดับสองของประเทศรองจากมณฑลซานซี
นอกจากนี้ เขตปกครองตนเองมองโกเลียในยังมีทรัพยากรน้ำมันปิโตรเลียมและก๊าซธรรมชาติมาก โดยน้ำมันปิโตรเลียมคาดการณ์ว่ามีปริมาณ 2,000 – 3,000 ล้านตัน และก๊าซธรรมชาติมีประมาณ 1,000,000 ล้านตัน
ส่วนแร่โลหะชนิดต่าง ๆ ทั้งประเภทโลหะที่มีสี และโลหะที่ไม่มีสี อาทิ แร่สังกะสี แร่พลุมบลัม แร่สแตนนั่ม แร่บิสมัส แร่ทองแดง แร่โมลิบดีนั่ม และแร่อลูมิเนียม เป็นต้น ล้วนมีในปริมาณมากและหลากหลายชนิด โดยในจำนวนนี้ แร่สังกะสี แร่พลุมบลัม แร่สแตนนั่ม และแร่บิสมัสมีเป็นปริมาณมากอยู่ในห้าลำดับแรกของประเทศ สำหรับแร่ฟลูออไรด์มีปริมาณมากที่สุดในประเทศ ทั้งนี้ มองโกเลียในเป็นแหล่งแร่ฟลูโอไรด์ที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลก
เขตปกครองตนเองมองโกเลียในเป็นแหล่งทรัพยากรป่าไม้ที่สำคัญของประเทศ มีพื้นที่ป่าไม้ทั้งหมด 18,667,000 ตารางกิโลเมตร มากที่สุดในประเทศ หรือคิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 11 ของพื้นที่ป่าไม้ทั้งประเทศ ทรัพยากรป่าไม้ที่สำคัญ ได้แก่ ต้นสน และต้นเบิร์ช (Birch) เป็นต้น
เขตปกครองตนเองมองโกเลียในยังมีทรัพยากรพลังงานลมในเขตปกครองตนเองอาลาช่าน (Alxa) เขตปกครองตนเองซีหลินกัวเล่อ (Xilingol) และภูเขาหยางซาน ซึ่งมีความเร็วลม 3.3 – 5.7 เมตรต่อวินาที สามารถผลิตพลังงานลมได้ 200 วัตต์ต่อตารางเมตร โดยมากกว่าร้อยละ 70 ของปริมาณกระแสลมสามารถนำมาใช้ผลิตพลังงานได้
นอกจากนี้ เขตปกครองตนเองมองโกเลียในยังมีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ซึ่งมีพื้นที่ทั้งหมด 86,667,000 เฮคเตอร์ หรือคิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 73.3 ของพื้นที่ทุ่งหญ้าทั้งประเทศ พื้นที่ทุ่งหญ้าของมองโกเลียในมีพืชกว่า 1,000 ชนิด มีความเหมาะสมอย่างยิ่งในการทำปศุสัตว์
ประวัติศาสตร์ / วัฒนธรรม
ชาวมองโกล ได้ชื่อว่าเป็นชนชาติที่ใช้ม้าเป็นพาหนะในการต่อสู้ที่เก่งที่สุด ผู้ที่ได้รวบรวมมองโกเลียเข้าไว้ด้วยกันคือ เจงกิสข่าน หรือชื่อเดิมคือ เตมูจิน (Temujin) เกิดในตระกูลขุนศึกเมื่อปี ค.ศ.1162 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีการสู้รบอย่างโหดเหี้ยมระหว่างชนเผ่า
ทำให้เตมูจินต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก เมื่อเตมูจินอายุได้เก้าปี บิดาของเขาถูกลอบสังหาร จึงทำให้เขาและครอบครัวต้องลี้ภัยไปออกจากพื้นที่อยู่อาศัยเดิม เตมูจินเป็นผู้มีความสามารถ โดยเมื่ออายุได้เพียงสิบกว่าปีก็สามารถใช้วิธีทางการทูตสานสัมพันธไมตรีกับชนเผ่าต่าง ๆ
ในปี ค.ศ. 1206 เตมูจินสามารถรวบรวมชาวมองโกลเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน และได้รับการขนานนามว่า “เจงกิสข่าน” หรือ “จักรพรรดิผู้เกรียงไกร” ในปี ค.ศ. 1211 เตมูจินเริ่มเดินทัพโจมตีปักกิ่ง และได้สังหารชีวิตผู้คนกว่า 30 ล้านคน หลังจากนั้นได้เดินทัพไปทางทิศตะวันตกและเผาทำลายล้างเส้นทางสายไหม ทำให้ชื่อ “เจงกิสข่าน” ขจรไปไกลถึงตะวันตก และต่อมาได้ทำการรบกับชาวเติร์ก ซึ่งประกอบไปด้วย ประเทศอิรัก อิหร่าน และภาคตะวันตกของเตอร์กิสถาน ภาคเหนือของประเทศอินเดีย และปากีสถาน ประเทศรัสเซีย และดินแดนตั้งแต่อ่าวเปอร์เซียไปยังมหาสมุทรอาร์กติก
ยุคสมัยของ “เจงกิสข่าน” จบลงระหว่างการปราบกบฏในมณฑลชีเชียช่วงค.ศ. 1277 เนื่องจากเตมูจินตกจากหลังม้า และได้รับความบอบช้ำภายในจนสวรรคตในเวลาต่อมา ซึ่งการสวรรคตดังกล่าวเป็นเหตุแห่งการสิ้นสุดของการขยายจักรวรรดิไปยังตะวันตก ปี ค.ศ.1911 มองโกเลียในอยู่ภายใต้การปกครองของประเทศจีน ปี ค.ศ.1952 สถาปนาเมืองฮูเหอเฮ่าเท่อ (Hohhot) เป็นเมืองหลวง เขตปกครองตนเองมองโกเลียในได้กำหนดให้ทุกวันที่ 1 พฤษภาคมเป็นวันระลึกถึงชนชาติมองโกเลีย และเขตการปกครองตนเองมองโกเลียในนับเป็นเขตแรกของจีนที่ได้รับการจัดตั้งให้เป็นเขตปกครองตนเอง
ข้อมูลประชากร
เขตปกครองตนเองมองโกเลียในมีประชากรอาศัยอยู่จำนวน 49 ชนชาติ อาทิ
- ชนชาติฮั่น
- ชนชาติมองโกล
- ชนชาติหุย
- ชนชาติแมนจู
- ชนชาติเกาหลี
- ชนชาติต๋าว่อเอ่อร์
- ชนชาติเอ้อเวินเค่อ
- ชนชาติเอ้อหลุนชุน
- ชนชาติจ้วง
- ชนชาติซีป๋อ
- ชนชาติรัสเซีย
- ชนชาติทิเบต
- ชนชาติเหวยอู๋เอ่อร์
- ชนชาติอี๋
- ชนชาติปู้อี
โดยประชากรชาวฮั่นและชาวมองโกลมีจำนวนมากที่สุด สิ้นปี 2557 เขตปกครองตนเองมองโกเลียในมีประชากรจำนวน 25.05 ล้านคน เพิ่มขึ้นจากปีก่อน 72,000 คน อัตราการเกิดพันละ 9.31
สภาพภูมิอากาศ
เขตปกครองตนเองมองโกเลียในตั้งอยู่ห่างจากมหาสมุทร พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นที่ราบสูงกว้างใหญ่ ประกอบกับบางส่วนของพื้นที่มีภูเขาสกัดกั้นลมจากชายฝั่ง จึงทำให้ได้รับอิทธิพลจากลมมรสุมภาคพื้นทวีป มีความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างฤดูร้อนและฤดูหนาวมาก ฤดูร้อนมีระยะเวลาสั้นและอากาศร้อนรุนแรง ฤดูหนาวอากาศหนาวรุนแรง โดยมีอุณหภูมิเฉลี่ยตลอดปี -1–10องศาเซลเซียส เขตปกครองตนเองมองโกเลียในมีปริมาณน้ำฝนน้อย ปริมาณน้ำฝนโดยเฉลี่ย 50 – 450 มิลลิเมตร โดยปริมาณน้ำฝนจะมีมากในพื้นที่ตะวันออกและลดน้อยลงไล่ไปตามพื้นที่ทางทิศตะวันตก
2. ข้อมูลด้านการปกครอง
การแบ่งพื้นที่เขตปกครอง

Inner Mongolia Tourist Map
ภายในเขตปกครองตนเองมองโกเลียในประกอบด้วย 3 เขตปกครองตนเอง ได้แก่
- เขตปกครองตนเองซิ่งอัน ( Xinggan )
- เขตปกครองตนเองซีหลินกัวเล่อ ( Xilingol )
- เขตปกครองตนเองอาลาช่าน ( Alxa )
รวมทั้งอีก 9 เมือง ได้แก่
- นครฮูเหอเห้าเท่อ ( Hohhot ) ซึ่งเป็นเมืองเอกของมองโกเลียใน
- เมืองเปาโถว ( Baotou )
- เมืองอูไห่ ( Wuhai )
- เมืองชื่อเฟิง ( Chifeng )
- เมืองถงเหลียว ( Tongliao )
- เมืองเอ้อเอ๋อตัวซี ( Ordos )
- เมืองฮูหลุนเป้ยเอ่อร์ ( Hulun Beir )
- เมืองปาหย่านเน่าเอ๋อ (Ulaan Chab )
- เมืองวูหลานฉาปู้ ( Baynnur )
รูปแบบการปกครองของเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน

หน่วยงานต่าง ๆ ของเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน
คณะกรรมการปฏิรูปและพัฒนาประจำเขตปกครองตนเอง มองโกลียใน | กรมการวัฒนธรรม |
กรมพาณิชย์ | สำนักงานสรรพากร |
กรมวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี | สำนักงานวิทยุและโทรทัศน์ |
กรมสันติบาล | สำนักงานการประมง |
กรมการคลัง | สำนักงานการท่องเที่ยว |
กรมการยุติธรรม | สำนักงานการควบคุมเทคโนโลยีและคุณภาพ |
กรมการศึกษา | สำนักงานการรักษาสิ่งแวดล้อม |
กรมทรัพยากร | สำนักงานการบริหารอุตสาหกรรมและพาณิชย์ |
กรมสวัสดิการแรงงานและสังคม | สำนักงานการบริหารและควบคุมสินค้าอาหารและยา |
กรมการคมนาคม | คณะกรรมการด้านการวางแผนครอบครัวและประชากร |
กรมการชลประทาน | สำนักงานธัญพืช |
กรมการป่าไม้ | สำนักงานการต่างประเทศ |
กรมการสาธารณสุข | สำนักงานกฎหมายแห่งรัฐบาลประชาชนเขตปกครองตนเอง มองโกเลียใน |
กรมการตรวจสอบบัญชี | สำนักงานการกีฬา |
กรมการเกษตรและปศุสัตว์ | คณะกรรมการการศาสนาแห่งชนกลุ่มน้อย |
กรมโยธาธิการ | สำนักงานอุตสาหกรรมการสื่อสาร |
กรมการพลเรือน | คณะกรรมการบริหารและตรวจตราทรัพย์สินแห่งชาติ |
ผู้บริหารฝ่ายการเมือง

นายหวัง จุน (Wang Jun)
เลขาธิการพรรคฯ

นายปาเท่อร์ (Bateer)
ประธานเขต ฯ

นายหวัง จุน (Wang Jun)
ปธ.สภาผู้แทน ปชช.

นายเหริน ย่าผิง (Ren Yaping)
ปธ.สภาที่ปรึกษาการเมือง
ติดตามข้อมูลข่าวสารเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน ได้ที่ http://www.nmg.gov.cn/ [1]
เมืองสำคัญ/เขตพัฒนาเศรฐกิจ

เมืองสำคัญ
1. นครฮูเหอเห้าเท่อ (Hohhot)

นครฮูเหอเห้าเท่อเป็นเมืองเอกของเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน ได้รับขนานนามว่า “เมืองแห่งสีเขียว” โดยมีที่ตั้งอยู่บริเวณใจกลางของเขตฯ ในอดีตเป็นเมืองหนึ่งที่ตั้งอยู่บนเส้นทางสายไหม
นครฮูเหอเห้าเท่อมีพื้นที่ 17,000 ตารางกิโลเมตร เป็นพื้นที่เขตเมือง 149 ตารางกิโลเมตร มีจำนวนประชากร 2,580,000 คน ประชากรที่อาศัยอยู่ในเมืองมีจำนวนมากกว่า 1,500,000 คน โดยมีประชากรชนชาติมองโกลอาศัยอยู่เป็นจำนวนมากที่สุด นอกนั้นเป็นชนชาติฮั่น แมนจู หุย เกาหลี และอื่น ๆ รวมทั้งหมด 36 ชนชาติ
นครฮูเหอเห้าเท่อแบ่งพื้นที่ออกเป็น 4 เขต และ 4 อำเภอ ได้แก่
เขตเมืองใหม่ เขตไส้หั่น เขตหยู่ฉวน เขตหุยหมิน อำเภอหวู่ชวน อำเภอชิงสุ่ยเหอ อำเภอเหอหลินเก๋อเอ๋อ และอำเภอโทวเค่อโทว
นอกจากพื้นที่ 4 เขต และ 4 อำเภอดังกล่าวแล้ว ยังมีพื้นที่ของเขตชนชาติถู่โม่ฉือโจ่วด้วย
นครฮูเหอเห้าเท่อเป็นเมืองสำคัญในอันดับต้น ๆ ของประเทศจีนในด้านการทำฟาร์มปศุสัตว์ โดยเฉพาะการเพาะเลี้ยงวัว แกะ และแพะ นอกจากนั้นยังมีการเลี้ยงสัตว์ประเภทอื่น ๆ ได้แก่ เป็ด ห่าน กวาง และกระต่าย
2. เมืองเปาโถว (Baotou)

เมืองเปาโถวเป็นเมืองอุตสาหกรรมที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งและเป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองของเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน มีประชากรประมาณ 2 ล้านคน เมืองเปาโถวได้รับการจัดให้เป็นเขตอุตสาหกรรมหลัก โดยเป็นแหล่งผลิตเหล็กที่สำคัญของมองโกเลียใน และเป็นแหล่งแร่เหล็กแหล่งใหม่ของประเทศจีนทางตอนเหนือ
เมืองเปาโถวตั้งอยู่ใกล้กับภูเขาหยินซานและเทียนซานซึ่งเป็นแหล่งทรัพยากรแร่ธาตุที่สำคัญของมองโกเลียใน ภูเขาหยินซานและเทียนซานอุดมไปด้วยแร่โลหะและแร่อโลหะมากกว่า 100 ชนิด รวมทั้งยังมีถ่านหินอีกเป็นปริมาณมาก ซึ่งทำให้เมืองเปาโถวและเมืองรอบข้างเป็นแหล่งผลิตถ่านหิน โดยมีปริมาณการผลิตมากกว่าร้อยละ 25 ของปริมาณการผลิตถ่านหินทั่วประเทศ
เขตพัฒนาเศรษฐกิจที่สำคัญ

1. เขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีฮูเหอเห้าเท่อ ( Hohhot Economic and Technological Development Zone)
เป็น 1 ใน 49 เขตพัฒนาเศรษฐกิจระดับชาติ ก่อตั้งขึ้นเมื่อเดือนกรกฎาคม ปี 2543 มีระยะห่างจากกรุงปักกิ่งประมาณ 500 กิโลเมตร และระยะห่างจากท่าเรือเทียนจิน 800 กิโลเมตร อุณหภูมิโดยเฉลี่ย 6 องศาเซลเซียส ปริมาณน้ำฝนโดยเฉลี่ย 350 – 500 มิลลิเมตร
ภายในเขตพัฒนาฯ ประกอบด้วยเขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีหรูยี่ และเขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีจินจินชวน เน้นการพัฒนาและส่งเสริมให้เกิดการลงทุนในอุตสาหกรรมไอที อุตสาหกรรมยาชีวภาพ อุตสาหกรรมวัสดุสมัยใหม่ อุตสาหกรรมการสกัดและแปรรูปทองคำและเงิน อุตสาหกรรมการแปรรูปผลิตภัณฑ์นม และอุตสาหกรรมอาหารปลอดสารพิษ
นอกจากนี้ เขตนี้ยังมีจุดเด่นคือ เป็นฐานอุตสาหกรรมยาระดับประเทศ และเป็นเขตพัฒนาอุตสาหกรรมเทคโนโลยีชั้นสูงด้วย
ในเขตนี้มีการลงทุนจากบริษัทยักษ์ใหญ่ของจีน อาทิ
- บริษัท TCL Corporation
- บริษัท Skyworth
- บริษัท ShuangQi Pharmaceutical Co.,Ltd
- บริษัท Inner Mongolia Grand Pharmaceutical Co.,Ltd
- บริษัท Inner Mongolia Saibeixing Beer
นอกจากนี้แล้ว เมืองฮูเหอยังมีเขตพัฒนาเศรษฐกิจอื่น ๆ อีก 9 แห่ง ได้แก่
- เขตแปรรูปเพื่อการส่งออกฮูเหอเห้าเท่อ ( Hohhot Export Processing Zone )
- เขตเศรษฐกิจเชิ่งเล่อ (Shengle Economic Park )
- เขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีจินเฉียว (Jinqiao Economic and Technological Development Zone )
- เขตพัฒนาเศรษฐกิจและเทคโนโลยีจินซาน (Jinshan Economic and Technological Development Zone)
- เขตอุตสาหกรรมทัวเตี้ยน (Tuodian Industry Zone ) ,
- เขตนิคมอุตสาหกรรมอวี้หลง (Yulong Industry Park )
- เขตวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีหงเชิ่ง ( Hongsheng Science and Technology Zone)
- เขตอุตสาหกรรมจินไห่ ( Jinhai Industry Zone)
- เขตอุตสาหกรรมพลังงานสูงหวู่ชวน ( Wuchuan High – energy Industry Zone)
การคมนาคมและโลจิสติกส์
เส้นทางทางบก
ปี 2557 เขตปกครองตนเองมองโกเลียในได้ลงทุนก่อสร้างทางหลวง 66,100 ล้านหยวน เส้นทางหลวงของเขตปกครองตนเองมองโกเลียในมีความยาวมากกว่า 170,000 กิโลเมตร โดยมีทางด่วน 4,237 กิโลเมตร
เขตปกครองตนเองมองโกเลียในมีเส้นทางรถไฟสายหลัก 14 สาย เส้นทางรถไฟสายรอง 12 สาย และเส้นทางรถไฟท้องถิ่นอีก 5 สายที่เชื่อมต่อกับมณฑลอื่นทั่วประเทศ ในปี 2557 เส้นทางรถไฟมีระยะทางรวมกันทั้งหมดมากกว่า 12,000 กิโลเมตร โดยมี
- เส้นทางปักกิ่ง-เปาโถว
- เส้นทางเปาโถว-หลานโจว
- เส้นทางปักกิ่ง-ทงฮั้วเชื่อมระหว่างตะวันออกและตะวันตก
เมืองเอ้อเหลียนเห้าฉือ (Erenhot) เป็นจุดชายแดนที่สำคัญที่ตั้งอยู่ระหว่างเส้นทางรถไฟมองโกเลียซึ่งเป็นเส้นทางขนส่งระหว่างประเทศมองโกเลียและประเทศจีน เส้นทางรถไฟมองโกเลียเชื่อมระหว่างกรุงปักกิ่งและอูหลานปาทัว (Ulan Bator) ของประเทศมองโกเลีย ก่อนที่จะเชื่อมเส้นทางต่อไปยังประเทศรัสเซีย และเปลี่ยนเส้นทางรถไฟต่อไปยังไซบีเรีย เส้นทางรถไฟมองโกเลียนับเป็นเส้นทางการขนส่งสินค้า และผู้โดยสารที่เชื่อมฝั่งตะวันออก (กรุงปักกิ่ง) กับฝั่งตะวันตกของโลกซึ่งอยู่ห่างกันด้วยระยะทางนับพันกิโลเมตร

เส้นทางขนส่งทางอากาศ

เขตปกครองตนเองมองโกเลียในมีสนามบินทั้งหมด 13 แห่ง ได้แก่
- สนามบินฮูเหอเห้าเท่อไป่ถา (Huhehaote Baita airport)
- สนามบินเปาโถว ( Baotou airport)
- สนามบินชื่อเฟิง (Chifeng airport)
- สนามบินไห่ลาเอ๋อ (Hailaer airport)
- สนามบินซีหลินเฮาเท่อ (Xilinhaote airport)
- สนามบินูอูหลานเฮ้าเท่อ (Wulanhaote airport)
- สนามบินทงเหลียว (Tongliao airport)
- สนามบินเอ้อเหลียนเฮ่าเท่อ(Erenhot)
- สนามบินหม่านโจวหลี่(แมนจูเรีย)
- สนามบินเอ้อเอ่อตัวซือ(Ordos)
- สนามบินอูห่าย(wuhai)
- สนามบินทุกแห่งมีเที่ยวบินไปยังกรุงปักกิ่ง เซี่ยงไฮ้ และกวางโจว
ท่าอากาศยานนานาชาติไป๋ถ่านครฮูเหอเห้าเท่อก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 2501 ตั้งอยู่ห่างจากนครฮูเหอเห่เท่อ 14.3 กิโลเมตร อาคารผู้โดยสารมีพื้นที่ 55,000 ตารางเมตร สามารถรองรับผู้โดยสารได้ 3 ล้านคน
เศรษฐกิจ
แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมของเขตปกครองตนเองมองโกเลียใน
1) แผนงาน/เป้าหมายตามแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติจีน ฉบับที่ 12 (ค.ศ. 2011 – 2015)
- GDP เติบโตเฉลี่ยต่อปีที่ร้อยละ 12 และเพิ่มประสิทธิผลและคุณภาพทางการเติบโต
- ยอดการค้าสินค้าปลีกอุปโภคบริโภคเติบโตเฉลี่ยแล้วร้อยละ 18 ต่อปี
- รายได้ของประชากรเพิ่มขึ้นเฉลี่ยแล้วร้อยละ 12 ต่อปี
- เร่งส่งเสริมการพัฒนาของธุรกิจบริการ พัฒนาให้ธุรกิจบริการครองสัดส่วนของ GDP ร้อยละ 68 และร้อยละ 40
- อัตราความเป็นเมืองเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 60
- เพิ่มการจ้างงานใหม่จำนวน 250,000 อัตราต่อปี พร้อมควบคุมอัตราการว่างงานให้ไม่เกินร้อยละ 4.2
- งบประมาณของ R&D ครองสัดส่วนของ GDP ไม่ต่ำกว่าร้อยละ 1.5
2) แผนงาน/เป้าหมายประจำปี ค.ศ. 2015
- GDP เติบโตกว่าปีที่ผ่านมาร้อยละ 8 โดยเน้นการพัฒนาอย่างมีคุณภาพและมีนวัตกรรม
- รายได้ทางการคลังของรัฐบาลเพิ่มขึ้นร้อยละ 6
- การลงทุนในทรัพย์สินถาวรเติบโตร้อยละ 13
- มูลค่าการค้าปลีกสินค้าอุปโภคบริโภคเติบโตร้อยละ 11
- รักษาดัชนีราคาผู้บริโภคให้ไม่เกินร้อยละ 3
- รายได้ของประชากรในตัวเมืองและเขตขนบทเพิ่มขึ้นร้อยละ 9 และร้อยละ 10
- เพิ่มการจ้างงานใหม่จำนวน 250,000 อัตรา
ความโดดเด่นทางเศรษฐกิจ
- มีพื้นที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของจีน
- อุดมไปด้วยทรัพยากรแร่ธาตุที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจหลายชนิด โดยเป็นแหล่งผลิตสำคัญของโลกสำหรับแร่หายากซึ่งใช้เป็นส่วนประกอบสำคัญในการผลิตอุปกรณ์ไฮเทคต่าง ๆ
- มีพื้นที่ป่าไม้มากที่สุดในจีนและมีทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ โดยคิดเป็นสัดส่วนร้อยละ 73.3 ของปริมาณทุ่งหญ้าทั่วประเทศจีน ทำให้มองโกเลียในเป็นฐานการเกษตรและปศุสัตว์ที่สำคัญของจีน
นโยบายส่งเสริมการลงทุน
นโยบายส่งเสริมการลงทุนรัฐบาลจี๋หลินให้ความสำคัญในการส่งเสริมบริษัทต่างประเทศลงทุนในสาขาอุตสาหกรรม ดังนี้
- อุตสาหกรรมการก่อสร้างระบบสาธารณะและอุตสาหกรรมการพัฒนาทรัพยากร
- ธุรกิจการพัฒนาเทคโนโลยีของบริษัทที่มีอยู่แล้ว
- อุตสาหกรรมหลักและอุตสาหกรรมที่มีความได้เปรียบของมณฑลจี๋หลิน
- อุตสาหกรรมที่ใช้เงินทุนและเทคโนโลยีมาก
ส่วนนโยบายส่งเสริมการลงทุนจากต่างประเทศ รายละเอียดดังนี้ http://www.jl.gov.cn/tzjl/tzzc/201103/t20110331_970005.html [2]
ตัวเลขสถิติทางเศรษฐกิจ
